Όταν διάβασα το έργο του αδελφικού μου φίλου Γιώργου Αποστόλου, σκέφτηκα τη διπλή αγάπη του για το θέατρο και την ελληνική ιστορία. Τη βαθιά του ανάγκη να δώσει ζωή, σύγχρονη ματιά, νέα πνοή στον, πολλές φορές, περιχαρακωμένο νεκρό χώρο της φιλολογίας.
Ο Αποστόλου σκύβει στο παρελθόν με ανάγκη να ερμηνεύσει το παρόν. Αλλά πετυχαίνει και το αντίθετο. Μέσα από το παρόν να προσεγγίσει το παρελθόν. Στήνει τη δική του λοιπόν γέφυρα για να γίνει το πέρασμα από τη μια ερμηνεία στην άλλη. Και έτσι μετατρέπει το παλιό και το κάνει σύγχρονο.
Ως σύγχρονος λοιπόν ξυπνά μέσα από τις σελίδες του ο αμφιλεγόμενος Αλκιβιάδης. Ο ήρωας-αντιήρωάς του ξεδιπλώνεται και μέσω της θεατρικής μετάληψης αναγνωρίζεται και αφομοιώνεται διαφορετικά σε γνωστικό επίπεδο.
Ποιος τελικά ήταν ο Αλκιβιάδης;
Mακάρι να διδασκόταν η Ιστορία με αυτή την εκλαϊκευμένη, ζωντανή απόδοση προσώπων και γεγονότων. Θα ’χαμε πετύχει να ’ναι λιγότεροι οι ανιστόρητοι σε αυτόν τον τόπο. Και θα ’χαμε μια διαλεκτική και άρα εξελισσόμενη σχέση με την ιστορική μας ταυτότητα.
Όμως πρέπει να πω πως δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο που ξυπνά στον Αλκιβιάδη ο Αποστόλου είναι η καρδιά του. Με καρδιά, δηλαδή με αγάπη, προσεγγίζει την ιστορική προσωπικότητα ο συγγραφέας.
Το συγγραφικό εγχείρημα διακατέχεται από ένα γνήσιο, δυνατό συναίσθημα. Ο δημιουργός μπαίνει σε ένα αρχαίο άγαλμα και προσπαθεί μέσα από την πέτρινη σιωπή να ακούσει εσωτερικές φωνές και πάθη του ήρωα.
Ο Αποστόλου δεν στέκει απέναντι στην προσωπογραφία σαν αγιογράφος ούτε σαν φανατικά τυφλός πιστός. Παίρνει πινέλα και σκιαγραφεί ελεύθερα. Αναζητά και αφουγκράζεται τη ρευστή και δισυπόστατη αλήθεια της ιστορικής πραγματικότητας. Βάζει εαυτόν μέσα στον Αλκιβιάδη, και έτσι γίνεται οικείος μαζί του. Γι’ αυτό μέσα από τον Αλκιβιάδη του δεν κάνει άλλο ένα μάθημα ιστορίας. Κάνει μια συγγραφική ανάπλαση πάνω στην ιστορία.
Ο Αλκιβιάδης θυμάμαι πως με γοήτευε από τα γυμνασιακά μου χρόνια. Το ίδιο και ο Μέγας Αλέξανδρος. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως και στις δύο περιπτώσεις λυπόμουν για τον σύντομο βίο τους. Μετά προστέθηκε και ο Χριστός για τον ίδιο λόγο. Έτσι από μικρός έμαθα να αντιμετωπίζω με δέος αυτό που λέμε μοίρα.
Εύχομαι στον αγαπημένο μου φίλο να ’ναι μακρινό και όμορφο το ταξίδι του έργου του.
Πέτρος Ζούλιας Σκηνοθέτης
