Αξιότιμη διεύθυνση,
Αγαπητοί καθηγητές, γονείς, φίλοι και συμμαθητές,
Σήμερα είναι μια σημαντική ημέρα για όλους μας και είμαι σίγουρη ότι ο καθένας σας είναι συγκινημένος, που ο αγαπημένος μαθητής του, το παιδί του, ο φίλος του ή ο ίδιος αποχωρίζεται τον «Πλάτωνα». Και εγώ είμαι συγκινημένη, για να είμαι ειλικρινής, γιατί ο «Πλάτωνας» ήτανε για 6 χρόνια μια μεταβαλλόμενη σταθερά στη ζωή μου… Και πριν με διορθώσετε όσοι είστε θετικοί για την φαινομενικά αντιφατική έκφραση που μόλις χρησιμοποίησα, επιτρέψτε μου να δικαιολογήσω το οξύμωρο της «μεταβαλλόμενης σταθεράς» με τα λόγια του σκοτεινού φιλοσόφου Ηράκλειτου:
«τὰ πάντα ρεῖ» τα πάντα ρέουν
«δὶς εἰς τὸν αὐτὸν ποταμὸν οὐκ ἂν ἐμβαίης» δε θα μπορούσες να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι
«ἀεὶ γίγνεσθαι καὶ μεταβάλλεσθαι καὶ μηδέποτε τὸ αὐτὸ μένειν» πάντοτε δημιουργείται και μεταβάλλεται και ποτέ δε μένει το ίδιο
«ποταμοῖς τοῖς αὐτοῖς ἐμβαίνομέν τε καὶ οὐκ ἐμβαίνομεν» στα ίδια ποτάμια και μπαίνουμε και δεν μπαίνουμε
«εἶμέν τε καὶ οὐκ εἶμεν» και είμαστε και δεν είμαστε
Όπως καταλαβαίνετε, ο «Πλάτωνας» υπήρξε το μεταβαλλόμενο ποτάμι στη ζωή μου. Το ποτάμι όπου βουτούσα κάθε χρόνο, αλλά ποτέ δεν έμενε ακριβώς το ίδιο… Άλλαζαν οι καθηγητές, άλλαζαν τα παιδιά στο προαύλιο, άλλαζαν τα μαθήματα, άλλαζε η εξωτερική εικόνα του σχολείου, άλλαζα εγώ. Δεν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος κάθε χρόνο. Άρα η εμπειρία μου στο σχολείο ήταν διαφορετική από τάξη σε τάξη. Ούτε οι συμμαθητές μου έμεναν οι ίδιοι ούτε οι σχέσεις που είχαμε μεταξύ μας. Μαλώναμε, «ωριμάζαμε», αγαπιόμασταν, ξαναμαλώναμε, «ξαναωριμάζαμε», ξανααγαπιόμασταν, ώσπου φτάσαμε 18 χρονών.
Και τώρα πια είναι καιρός να αποχωριστούμε το ποτάμι και την ασφάλεια που μας παρείχε παρά τη ρευστότητά του. Είναι καιρός να «εκβάλλουμε» μαζί του σε όποια θάλασσα επιθυμεί ο καθένας. Εύχομαι σε όλους μας, λοιπόν, καλό ταξίδι!
Σας ευχαριστώ πολύ!
