Άρνηση - Δικαίωση - Μετάφραση

ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Οι λέξεις που απόδιωξα
οι λέξεις που δεν χάιδεψα
γιατί  δεν συμμορφώθηκαν ποτέ
στις υποδείξεις
και  αδέξια κινούνταν  στο χαρτί
και τάραζαν τη συμμετρία των γραμμών
με βρήκαν πάλι απόψε  αποδιωγμένο από την εμπνευση
και μου ζητούν δικαίωση.
Για ποια δικαίωση μιλάτε ;
Έχω ή δεν έχω το δικαίωμα της επιλογής;

Το έχεις, μου είπαν.
Μα τώρα που δεν έχεις επιλογή
μπες απλώς στη θέση μας
όπως εμείς στη δική σου.

Και άλλες λέξεις πλησίασαν σε λίγο.
Αθορυβες και συνεσταλμενες αυτές
μικροκαμωμενες
που δεν τις πιάνει  καλά καλά το μάτι  σου μα σφριγηλες και ευρωστες και
με χαρά στο πρόσωπο και φανερή ευγνωμοσύνη .
Ζητουσανε κι αυτές δικαίωση.
Για ποια δικαίωση μιλάτε εσεις;
Δεν είστε επιλογή μου;
Είμαστε, μου είπαν.
Μα τώρα που δεν έχεις επιλογή
βρες μας ξανά .
Σαν να’ναι η πρώτη φορά.

Πόσο δίκιο έχουν οι λέξεις.
Τώρα το βλέπω.
Τις λέξεις τις δικαιώνεις.
Δεν τις υποπτεύεσαι.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Δεν έμαθα να διαβάζω τους ανθρώπους
μόνο τα μάτια τους παρατηρώ
ή
την κίνηση των χεριών και
τον ήχο της φωνής τους
ή
τον ρυθμό της ανάσας
και τον παλμό του παρελθόντος χρόνου τους
ή
τη στάση του σώματος
στο λάγνο βάδισμα των λέξεων
ή
την αντοχή τους
στην φιλήδονη απραξία της σιωπής.

Κι έπειτα σε μια μετάφραση χωμένος
κλείνω τα μάτια να σώσω το αποτέλεσμα
να κρατήσω αλώβητο
το ανεπεξέργαστο υλικό
από την αμήχανη συνάφεια της λογικής
από το πονηρό πέταγμα της μνήμης και
την αμείλικτη βεβαιότητα της εμπειρίας
ώστε εν τέλει
να καταλήξω σε μια πρωτότυπη απόδοση
της ανθρώπινης επανάληψης.

Είναι τουλάχιστον παρήγορη
-στη θέση μίας άχαρης ανάγνωσης
ή στη θέση μιας κενής απαγγελίας-
μια τίμια εξάσκηση στη μετάφραση
αν υπολογίσει κανείς
το πλήθος των χαμένων στιγμών
ή
το πλήθος των χαμένων ελπίδων
ή
το πλήθος των χαμένων αισθήσεων
που έμειναν αμετάφραστες.