Corpus

ΜΕΛΟ

Δεν θα μιλήσω για το τώρα.
Τι να σου πω
ό,τι βλέπεις βλέπω.
Ούτε και για το μετά θα πω.
Ο,τι ξέρεις,ξέρω.

Πάλι για το τότε θα πω.
Τότε που κοιτούσα καθαρά
μες στη θολή ζωή σου
και ήξερα που πήγαινα.
Τότε που ήμουν κι εγώ θολός
και ασφαλής (ναι έτσι ακριβώς)
Σιγουρος
πως το σκοτάδι σου δεν ήταν ο φόβος
μα η ψηλάφηση του έρωτα
κι ο ύπνος ο γλυκός  που ερχόταν ακάλεστος
στα τελευταία μας λόγια.
Τότε που  η αμφιβολία με έκανε πρόθυμο να ξεχάσω
όλες μου τις βεβαιότητες
και να βάλω στη θέση τους
το πιο φωτεινό χάος
που έριχναν τα μάτια σου.

Πάλι για το τότε θα πω.
Αυτό θα μείνει μόνον
ακόμα και τώρα
που το τοπίο είναι απολύτως καθαρό
και οι στόχοι συγκεκριμένοι
και ο ύπνος σιωπηλός και απονήρευτος.
Ακόμα και τώρα
που όλα μετρήθηκαν
που όλα αποδόθηκαν
που όλα καταχωρήθηκαν.

Ακόμα και τώρα που ήρθαν όλα στο φως.
Πάλι για το τότε θα πω.
Τοτε -ξαναλέω -που
καθαρά κοιτούσαμε .
Μες στη θολή ζωή μας.

ΑΠΟΛΗΣΜΟΝΙΑ

Πώς άραγε συμβαίνει

τούτο το αναρριχώμενο

χωρίς νερό και σπόρο

να ξεμυτιζει

σε κρύες και πετρώδεις

ανθρώπινες επιφάνειες;

Ν’ απλώνεται να έρπει ακούραστο

πάνω σ’ ακίνητα σώματα

και σε σφραγισμένα μάτια

να οργιάζει χειμώνα καλοκαίρι

να πατά να κρύψει

τους τίτλους του τέλους μας;

Και τι σκοπεύει άραγε

έτσι μεθυστικό και και αχόρταγο που είναι;

Να πάρει πονηρά τη θέση μας;

Να μας σκεπασει ολοσχερώς;

Θέλει τρόπο μάλλον.

Αλλά ποιον; Ποιόν;

Σε αυτά τα απάτητα μέρη

δεν έχουμε πολλά περιθώρια.

Ίσως στους πρόποδες να σταθούμε και

να φωνάξουμε απειλητικα

μες στη σιωπή των κρύων βράχων

τα ονόματα

που έκρυψαν

οι πνιγηρες αυτές φυλλωσιές.

Μέχρι ν’ ακούσουν καλά.

Και ζαρώσουν.

Μέχρι ν’ ακούσουν.

Και ξεραθούν.