Μ' αρέσεις όταν σωπαίνης

Μ’ αρέσεις όταν σωπαίνης γιατί είσαι σαν ν’ απουσιάζης
και μ΄ακούς από μακρυά, η φωνή μου δεν σ’ αγγίζει.
Μοιάζει σαν τα μάτια σου να έχουν πετάξει
και μοιάζει σαν ένα φιλί να σου κλείνει το στόμα.

Όπως όλα τα πράγματα είναι γεμάτα από την ψυχή μου
αναδύεσαι απ’ τα πράγματα, γεμάτη από την ψυχή μου.
Πεταλούδα του ονείρου μοιάζεις με τη λέξη μελαγχολία.

Μ’ αρέσεις όταν σωπαίνης σαν νάσαι αλαργινή,
σαν να παραπονιέσαι, πεταλούδα που τιτιβίζει.
Και μ’ ακούς από μακρυά, κι η φωνή μου δε σε φτάνει.
Άφησέ με να σωπαίνω με την δική σου σιωπή.

Άφησέ με ακόμα να σου μιλώ με τη σιωπή σου
φωτεινός σαν μια λάμπα, απλός σαν κρίκος.
Είσαι σαν την νύχτα, σιωπηλή κι έναστρη.
Η σιωπή σου είναι αστέρινη, τόσο μακρυνή κι απλή.

Μ’ αρέσεις όταν σωπαίνης γιατί είναι σαν ν’ απουσιάζης.
Μακρυνή κι αξιολύπητη σαν να είχες πεθάνη.
Μια λέξη τότε ένα χαμόγελο φτάνουν.
Και είμαι χαρούμενος που δεν είναι έτσι.