Oι μέρες δεν γυρίζουν πίσω. Κι αυτό ομολογουμένως είναι μια δυσάρεστη σκέψη ακόμα και για αυτούς που θέλουν να ξεχάσουν το παρελθόν. Ωστόσο είναι επίσης αλήθεια ότι κάποιες μέρες μοιάζουν τόσο πολύ με κάποιες άλλες,που πριν καλά καλά τελειώσουν προβλέπουμε την κατάληξή τους με μεγάλο βαθμό ακρίβειας έχοντας στο νου μας την εξέλιξη εκείνων που ζήσαμε στο παρελθόν. Βεβαίως μπορεί και εμείς οι ίδιοι να σπρώχνουμε την εξέλιξη των ημερών μας, αν και αυτό ισχύει αποκλειστικά για τις ευχάριστες μέρες που ζήσαμε. Ενώ μια δυσάρεστη μέρα που μας θυμίζει μια άλλη παλαιότερη δυσάρεστη προσπαθούμε να την αλλάξουμε αξιοποιώντας τις οδηγίες της μνήμης.
Σκέφτομαι πως ο άνθρωπος είναι δυστυχής για πολλούς λόγους αλλά στην προκειμένη περίπτωση, γιατί φοβάται την έννοια της επανάληψης. Τα ζώα αντίθετα στηρίζουν στην επανάληψη μεγάλο μέρος της ευτυχίας τους Ισως γιατί αισθάνονται πως δεν θα τους ξαναβάλουμε φαγητό ή δεν θα τα ξαναβγάλουμε βόλτα ή δεν θα τα ξαναχαιδέψουμε Οποτε με την πρώτη επανάληψη η ευτυχία τους επανέρχεται σε αντίθεση με μας που βιώνουμε την επανάληψη ως οδύνη ή υπαρξιακό αδιέξοδο. Ας πούμε προς το παρόν πως έχουμε και οι δυο δίκιο. Και τα ζώα και εμείς οι άνθρωποι. Λοιπόν, ναι. Η Λούνα περιμένει να επαναληφθεί το ίδιο ευχάριστο πρόγραμμα. Τα τρία καθημερινά της γεύματα, η πρωινή και βραδινή της βόλτα και το απογευματινό μας παιχνίδι. Αν τώρα πια κάτι δεν επαναλαμβάνεται στο καθημερινό της πρόγραμμα, οφείλεται αποκλειστικά στην αδυναμία της να το εκτελέσει, αν και πολύ θα ήθελε. Γιατί τώρα που μεγαλώνει δεν διαθέτει πια την παλιά της ζωτικότητα. Ωστόσο νιώθω πως πάντα κάνει σωστά το καθήκον της. Γαβγίζει πάντα, μπορεί όχι με την ίδια ένταση, μπορεί όχι πηδώντας στο τραπέζι αλλά καθισμένη στο κρεβάτι της, όμως συνεχίζει απτότητη χωρίς σκέψεις αυτό που γνωρίζει με τις αισθήσεις και αυτό που της δείχνει το ένστικτο.
Δυστυχώς με μας τους ανθρώπους δεν συμβαίνει το ίδιο. Εμείς πλήττουμε και μόνο με την ιδέα της επανάληψης και ζητούμε κάθε μας μέρα, κάθε μας χρονιά να είναι μοναδική. Από την άλλη επιθυμούμε διακαώς την παράταση της ζωής μας, δηλώνουμε πως η ζωή είναι γλυκιά και πως αν είχαμε χρόνια μπροστά μας θα πραγματοποιούσαμε όσα δεν προλάβαμε ή όσα δεν μας άφησαν οι κακές περιστάσεις να κάνουμε. Υποκρισία διακρίνω λίγο σ´αυτό, δεν νομίζετε ;
Είναι Σάββατο και αυτές είναι οι σκέψεις που έκανα μόλις άνοιξα τα μάτια μου και πριν σηκωθώ. Πάντοτε σκέφτομαι πώς ξεπηδούν οι πρώτες σκέψεις της μέρας. Συνήθως αποτελούν συνέχεια αυτών με τις οποίες αποκοιμήθηκα. Κάποιες φορές όμως, όπως σήμερα, οι σκέψεις προφανώς υπαγορεύτηκαν από την απραξία που είναι διάχυτη το καλοκαίρι. Είναι Αύγουστος και συνήθως τον Αύγουστο κυριαρχεί η αναστολή των πάντων. Τον Αύγουστο, ο φόβος της επανάληψης είναι εντονότερος, όπως και το άγχος για το άν επιτέλους θα μας εκπλήξει λίγο η καινούργια μέρα. Είναι ωραία η σκέψη πως δεν υπάρχει τίποτα να σε υποχρεώνει να σηκωθείς από το κρεβάτι. Αλλά αυτή η ωραία σκέψη σε κρατά μέσα στον εαυτό σου και αυτό πολλές φορές είναι κουραστικό. Πολλοί άνθρωποι αγαπούν το πολύ πρωινό ξύπνημα αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με μένα. Δεν ήθελα ποτέ να με βρει η Ανατολή ξύπνιο. Προτιμούσα πάντα να μπει διακριτικά το φως της μέρας από το ανοιχτό παράθυρο σαν χάδι και να με υποδεχτεί εκείνο από το να το υποδεχτώ εγώ. Το ίδιο συμβαίνει και με την έλευση του δειλινού. Ο ήλιος στη Δύση του συνιστά για μένα μια πρόσκαιρη απώλεια, μα απώλεια. Αυτός ο παραλληλισμός λοιπόν είναι αναγκαίος για να εκφράσω την ανησυχία μου με κάθε αρχή και κάθε τέλος. Κάθε αρχή μου είνια δύσκολη όπως και κάθε τέλος. Το ενδιάμεσο διάστημα είναι το παρόν μου που προτιμώ να το σκέφτομαι αυτόνομο. Δεν μου αρέσει να αναπολώ το πως ξεκίνησαν όλα ούτε και να περιμένω ή να προβλέπω το πως θα τελειώσουν. Κι ενώ ακούγεται αισιόδοξο αυτό κρύβει έντονο το στοιχείο της μοναξιάς, αν μοναξιά σημαίνει αποκοπή από το χτες και το αύριο. Με άλλα λόγια είναι σκληρό να ξεχνάς, όπως και να θυμάσαι. Το δεύτερο είναι πιο σκληρό πολλές φορές. Όταν θυμόμαστε δεν μπορούμε να ζήσουμε ήσυχα. Το να μπορείς να ξεχνάς επίσης είναι καμιά φορά θείο δώρο προκειμένου να μην υποφέρεις. Η επανάληψη λοιπόν είναι επιστροφή σε μια πρότερη κατάσταση. Η επανάληψη είναι ευεργετική πολλές φορές γιατί είναι γνώριμη και ασφαλής. Και πολλές φορές τα έχουμε ανάγκη αυτά τα δύο στοιχεία για να ισορροπήσουμε από τον πανικό του αγνώστου. Είναι 6 παρά είκοσι το πρωί και μόλις έκλεισα το ξυπνητήρι, όπως κάνω και κάθε μέρα. Ο Αύγουστος στην πόλη είναι για τους περισσότερους ανυπόφορος. Για μένα όχι. Τον Αύγουστο τα κλειστά σπίτια, οι μοναχικοί δρόμοι, τα άδεια βαγόνια και τα άδεια σούπερ μάρκετς σε κάνουν έναν μελαγχολικό επιζώντα της βουερής συνάφειας κι έναν ερημικό ναυαγό στο νησί της χαμένης ανθρωπιάς. Εξι παρά είκοσι… Αυτή είναι η χειμωνιάτικη ώρα έγερσης η οποία παραμένει προγραμματισμένη και το καλοκαίρι με τη σκέψη πως θα αιστανθώ τη χαρά της παραμονής στο κρεβάτι. Μ´αρέσει να σκέφτομαι στο κρεβάτι. Με κλειστά μάτια τα βλέπεις όλα πιο καθαρά. Πολλοί στίχοι μου ξεπήδησαν έτσι. Και πολλές ιδέες που μ´έκαναν να σηκωθώ με όρεξη. Υπάρχουν βέβαια και άλλες στερεότυπες προτάσεις που περνούν πάντα από τη σκέψη μου. Πως η ζωή είναι ωραία ή πως η ζωή είναι αβάσταχτη ή πως κανείς δεν μ´αγαπά ή πως όλοι με εκτιμούν ή οτι έχω ένα επάγγελμα που αγαπώ ή οτι σήμερα νιώθω άσχημος ενώ προχτές γοητευτικός ή ότι όλα βουλιάζουν μέσα στη θάλασσα της ματαιότητας ή ότι λυπάμαι για όλα όσα συμβαίνουν στο κόσμο ή ότι πρέπει κάτι να κάνω κι εγώ για να αλλάξουν τα πράγματα γύρω μου.
Αλλά όταν βρίσκεσαι στη δεύτερη ηλικια πρέπει τουλάχιστον να νιώθεις χαρούμενος που μπορείς όλα αυτά να τα σκέφτεσαι ακόμα.
Photo by Giga Khurtsilava on Unsplash
