Αυτή η άγρια εποχή που ζούμε μ’ έκανε να θυμηθώ δύο περιστατικά μιας άλλης εποχής. Όταν πέρναγε κάποτε η μεγάλη κυρία του χορού, Ζουζού Νικολούδη, την πόρτα του θεάτρου ΧΩΡΑ, για να κάνει πρόβες τα “Χορικά” της, μας εντυπωσίαζε όλους η ευγένεια της, το ήθος της, η καλοσύνη και η υπευθυνότητά της. Σα να άλλαζε με την παρουσία της η ποιότητα του αέρα.
Προχωρούσε στα ενδότερα της σκηνής με το σταθερό βήμα μιας οραματίστριας, ενός μύστη, μιας δασκάλας της τέχνης. Μεταλάμβανε σε όλους πάθος και ήθος για την ομαδική έκφραση. Σεβασμό και καλοσύνη. Μια φορά, ως οικοδεσπότης, σχολίασα την συμπεριφορά της, που μου έκανε εντύπωση. «Τον πολιτισμό τον φέρουμε. Δεν το βρίσκουμε πάνω στη σκηνή». Έτσι με αποστόμωσε.
Το παιχνίδι της είχε νόμους άγραφους και κανόνες ιερούς, όπως όλα τα παιχνίδια. Είχε αρχηγό που έδινε το φωτεινό παράδειγμα. Αργότερα, που μια γενική της πρόβα τράβαγε σε χρόνο, θέλησα να την διευκολύνω λέγοντας πως έχει όλη τη νύχτα δική της για διορθώσεις. «Οχι», μου απάντησε. «Δεν θα πληρώσουνε αυτοί τα λάθη μου».
Ύστερα είπε καληνύχτα και πήρε την ευθύνη όλη πάνω της. Στο χέρι της το μπαστουνάκι. Στις πλάτες της το βάρος και η μοναξιά του δημιουργού. Δεν θα ξεχάσω εκείνη την εμπειρία. Εκείνο το μάθημα. «Τον πολιτισμό τον φέρουμε». Την θυμήθηκα αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε. Θυμήθηκα και μια συμβουλή του Μίνωα Βολανάκη, καθώς έβγαινε ως θεατής, από μια παράσταση στο ΧΩΡΑ: «Εμείς οι σκηνοθέτες πρέπει να στεκόμαστε ψηλά, για να τραβάμε όλους να βρουν το ύψος τους.»
Οι άνθρωποι του θεάτρου ΧΩΡΑ νιώθουν ότι ο χώρος μας «πεθαίνει σαν χώρα» για να αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Η σιωπή είναι συνενοχή και όποιος συνεχίζει να μην αισθάνεται τα σκουπίδια που είχαν μαζευτεί γύρω του, χάνει την οσμή του. Ας έρθει μια πιο καθαρή και δίκαιη μέρα στην τέχνη μας κι ας βρούμε τον πολιτισμό μέσα μας πρώτα και για να τον εκφράσουμε προς τα έξω μετά. Το’ χουμε ανάγκη πιο πολύ από ποτέ. Στην εποχή της προστατευτικής μάσκας, να πετάξουμε τις μάσκες μας. Να δούμε και εμάς τους ίδιους, τη φάτσα μας, απροστάτευτη, να κινδυνεύει από τις ίδιες της τις πράξεις και συμπεριφορές. Από τις λανθασμένες επιλογές. Ας αποκτήσουμε επιτέλους μια νέα συνείδηση παλαιού πολιτισμού.
Πέτρος Ζούλιας – Θέατρο Χώρα
Αναδημοσίευση από: Facebook – Θέατρο Χώρα