Έχω συμπάθεια στους βιαστικούς.
Σ ‘εκείνους που ιδρώνουν άπραγοι στην αδειανή στιγμή. Σ’ εκείνους που αγωνιούν να γεμίσουν γόνιμα τα λεπτά. Σ’ εκείνους που κοιτούν φοβισμένα το βιαστικό βάδισμα του χρόνου.Σ ‘ εκείνους που φλυαρούν ακατάπαυστα για όνειρα και προσδοκίες. Σ’ εκείνους που κοιτούν άυπνοι το ταβάνι ,ώσπου να τους κοιμίσει μια προσμονή. Είναι μεγάλη η συμπάθεια στη συγκινητική βιασύνη τους. Στην τρυφερή και αθώα ταραχή τους.
Οι συμπαθείς βιαστικοί κυριεύονται από την ενοχή της ετοιμότητας. Επιθυμουν πάντα να έχουν τον πρώτο λόγο στα πράγματα πριν να προλάβουν αυτά και τους νικήσουν. Εχουν τον αθώο εγωισμό να τα θέλουν όλα τώρα. Να πιάσουν πρώτοι τη στιγμή και να την κάνουν δική τους. Προφανως ζουν με το άγχος του τέλους με την αγωνία να βάλουν σ’ αυτό το τέλος τη δική τους υπογραφή,να πουν αυτοί την τελευταία λέξη, πριν προλάβει η σιωπή και τους νικήσει. Οι βιαστικοι επιθυμούν πριν την επιθυμία και προκαλούν πριν την πρόκληση και θηρεύουν πριν την κυνηγετική περίοδο. Οδηγούν τα πράγματα στρώνοντας σπιθαμή προς σπιθαμή τη διαδρομή τους. Πιστεύουν περισσότερο στα χέρια και στα πόδια τους παρά στα μάτια τους. Λυπούνται για τα λάθη τους μα δεν πτοούνται. Πέφτουν ξανασηκώνονται και πάλι βιάζονται να συνεχίσουν.
Όμως σκοντάφτει όποιος βιάζεται.
Όποιος κοιτά να υποδεχτεί το χρόνο, όπως όπως, όποιος του απαντά ανέτοιμος, χωρίς ειρμό και τάξη.
Είναι οι βιαστικοί επιπόλαιοι; Ίσως. Όμως πὀσην επιπολαιότητα κρύβει η καθυστέρηση, η αναβολή, και η ακινησία δεν λέγεται. Πες “βιάσου” και πες “στάσου”. Λοιπόν; Τι ακούτε σε κάθε περίπτωση; Ενέργεια και ζήλο από τη μια, ατολμία και απάθεια από την άλλη, μας λένε οι βιαστικοἰ. Κι αν είναι σύνεση και σοφία, η προσμονή; Λογική, στοχασμός και ψυχραιμία; Εδώ οι βιαστικοί απαντούν πως ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ευκαιρία.
Δεν μπορώ να περιμένω, λέει ο βιαστικος. Γιατί όσο περιμένω με σκοτώνει η αγωνία, αδειάζω από ελπίδα, στερεύω από ενθουσιασμό.
Και προπαντός,ο χρόνος τρέχει μα οι ώρες αργοπορούν να τον φτάσουν.
Άσε τις ώρες ήσυχες να πάρουν το χρόνο τους. Παρατήρησε την κίνησή τους και τότε θα βρεις τα βήματα, λένε οι υπομονετικοί στους ανυπὀμονους. Ο θάνατός τους η ζωή μου, απαντούν αυτοί.
Μου είναι πάντως συμπαθείς οι βιαστικοί, αναμφίβολα. Όλοι εκείνοι που νομίζουν πως έχει κάποια σημασία να κλέβεις λίγα μέτρα από την αιώνια ακινησία πως έχει κάποια σημασία να βιάζεις το επερχόμενο ή πως έχει κάποια σημασία να τρέξεις να προλάβεις το τέλος που ως γνωστόν είναι εκτός συναγωνισμού.
Όμως όπως κι αν επιθυμεί κανείς να φλερτάρει με το χρόνο, με βιασύνη ή με βραδύτητα, με τάχος ή με άργητα, ο αγώνας για την κοσμική μας δικαίωση είναι η μόνη έντιμη πράξη που δικαιολογεί κάθε μικρή ή μεγάλη ανθρώπινη ταχύτητα.
Υπάρχει και ένα άλλο ενδιαφέρον ερώτημα… Ποιοι τελικά αγαπούν το χρόνο; Οι χρονοσυλλέκτες ή οι χρονοβόροι; Άγνωστον.
Γιώργος Λ. Αποστόλου
Photo by Aron Visuals on Unsplash
