Αιθρία Αθέατος
Ἀφοῦ τό ἔνστικτο ἐτρώθη
τί ἄλλο μένει ἔκτοτε
νά ἐμπιστευτοῦμε
ἀντίρροπον τοῦ λόγου
παρά
τό τυφλό ρίγος πού
ἐνσκῆπτον
ἀλλάζει τοῦ σώματος τόν ρυθμόν;
Μέ μία καρδιά
ἕνα σῶμα
ὀφείλουμε νά πορευτοῦμε
νοήμονές του πάθους.
Τα τιμαλφή του έρωτα
ΕΝ ΜΕΡΕΙ.
Έχεις το χρώμα της απουσίας
την άνεση που έχει το μηδέν
την ευκολία της απώλειας.
Στα καθόλου κυμαίνεσαι.
Τίποτα περισσότερο
από ανθρώπινο τέλος
Παυσίλυπη ηδονή
Εν μέρει περίγραμμα.
Τίποτα λιγότερο
από Ζωή.
Η νύχτα των πενήντα ημερών
ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ
Απλώς να μιλήσω.
Φέρνοντας στο στόμα ήχους της ψυχής μου.
Ψελλίσματα πόνου.
Θραύσματα
από τα βρεγμένα τζάμια της ερημιάς.
Από τις σιωπηρές ώρες της επιστροφής.
Κι από κείνες τις βουβές συνομιλίες.
Για όσα είπα
και για όσα δεν είπα
για όσα φώναξα
και όσα δε φώναξα
στις φωνές αυτών που υπάρχουν
και αυτών
που δεν υπάρχουν πια.
Απλώς να μιλήσω.
Αλκιβιάδης και τόσο πλήρως σε φαντάσθηκα
Ο Αποστόλου σκύβει στο παρελθόν με ανάγκη να ερμηνεύσει το παρόν. Αλλά πετυχαίνει και το αντίθετο. Μέσα από το παρόν να προσεγγίσει το παρελθόν. Στήνει τη δική του λοιπόν γέφυρα για να γίνει το πέρασμα από τη μια ερμηνεία στην άλλη. Και έτσι μετατρέπει το παλιό και το κάνει σύγχρονο.
Ως σύγχρονος λοιπόν ξυπνά μέσα από τις σελίδες του ο αμφιλεγόμενος Αλκιβιάδης. Ο ήρωας-αντιήρωάς του ξεδιπλώνεται και μέσω της θεατρικής μετάληψης αναγνωρίζεται και αφομοιώνεται διαφορετικά σε γνωστικό επίπεδο.
Ποιος τελικά ήταν ο Αλκιβιάδης;